Wiersz „Pożegnanie na później".

nie mamy czasu kto mi odda stracone chwile wzbogaci o te niewybrane co przepadły mimowolnie oddane komuś kto wcale nie prosił? gdzie...

odległe między nami drogi wciąż wołasz uczepiony zaczarowany mną oczarowany przypadkowe zderzenie kolidujące z umysłowym wyobrażonym...

a gdyby tak dryfować od niechcenia niewzruszony powiew normalności otwiera możliwości domknięte decyzje na nowo rozdrapuje ich granice...

między realnym a śniącym jest jeszcze cierpiący wehikuł tnących brzytw słowa wsadza mnie tam od nowa i zamyka w ramach próby żeby...

brak polotu w adoracji wciąż te same stałe gesty wycyzelowane zdania ślinią się do wyczerpania beznamiętna retoryka w ciele obraz...

rozwiązane sznurowadła myśli nieustannie zahaczają o udzielaną im odpowiedź.

pomimo dość solidnego ugruntowania, zatracała siebie poszukując jego zrozumienia.

sączyliśmy wino, spijając z ust soczyste komplementy.

though shy at first, gradually her lightness started to intimidate those, who once doubted her.

nie starczy ci życia, jeśli wszystko odłożone na zaraz nigdy nie zmieni się w idee.

Faced with a tragic death of your soul, you enter private premises of your friend’s apartment.

In a lousy attempt to impress some, he sacrificed a small part that used to make him unique.

uwiedź mnie do tańca to udam, że intencje twoje nie są aż tak przejrzyste.

Londyn, 2019. Opublikowane w magazynie Helikopter.

wstydzę się dotyku, więc zachowuję odpowiedni dystans. wolę mieć kontrolę i powoli odkrywać przed tobą swoje warstwy.